Βασιλική Παπανώτα

Μαζί μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Γενικά δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα, μετά όμως από απανωτά βασανιστήρια είμαι αναγκασμένη να τοκάνω και αυτό.

Έτσι λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γέννημα Λάρισας, θρέμμα Αθήνας είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσα ακούγοντας τον μεγάλο αδελφό Στέφανο, να λέει το εξής φοβερό: Αν ζούσες την εποχή του Φρόιντ θα είχε αλλάξει τελείως τη θεωρία του. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα τι ακριβώς εννοούσε.

Ξεκινάμε: Πολύ ευαίσθητη (στην εποχή μας κακό ελάττωμα). Αγαπώ τους ειλικρινείς & ευθείς ανθρώπους (επίσης & αυτό στα δύσκολα της εποχής). Μ’ αρέσει ο άντρας νάνε κιμπάρης – άρχοντας ρε παιδί μου (λίγοι & αυτοί μετρημένοι), Σ’ αυτό στάθηκα τυχερή τον βρήκα. (Μανούσο μου φιλάκια, δεν μαγείρεψα σήμερα). Αν δεν υπήρχε & αυτός σίγουρα θα ήμουνα πρόεδρος σε κάποια οργάνωση για μπακούρια.

Έχω τον Ιωσήφ που τ’ ορκίζομαι πως θα τον αγαπάω μια ζωή & την Καλλιόπη που είναι όλα όσα ήθελα και το τοπίο συμπληρώνει κάτι που με συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια & δεν καταλάβατε λάθος μιλάω για το κοινό μας πάθος τη μουσική. Τώρα που τα λέμε αυτά αν θυμάμαι καλά μου τόχε πει κάποτε κάποια χαρτορίχτρα ήτανε καφετζού ήτανε αστρολόγος μη σας γελάσω & δεν το θέλω, ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική. Βέβαια δεν διευκρινίσθηκε ποτέ αν επρόκειτο να παίξω κάποιο όργανο, να ακούω ή να παίζω. Τελικά όργανο δεν παίζω, αλλά τα ακούω και τα παίζω όλα τα είδη της μουσικής …όπως τώρα συμβαίνει στη δική μας ελληνόξενη πόλη!!