Νίκος Μουρατίδης: Έτσι ανακάλυψε τον Γιώργο Μαζωνάκη και τον έβαλε στη δισκογραφία

Ευφυής, ετοιμόλογος, με ειδικές γνώσεις γύρω από τη μουσική και τον κινηματογράφο, ο Νίκος Μουρατίδης είναι ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να υπηρετήσει πολλά και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους τηλεοπτικά κόνσεπτ.

Φέτος ο Νίκος Μουρατίδης έκανε ένα αναπάντεχο comeback με το X Factor του Mega και αυτή ήταν η αφορμή να φωτογραφηθεί στο καλαίσθητο διαμέρισμά του για το περιοδικό ΟΚ! Ανάμεσα σε άλλα αποκαλύπτει πως εκείνος ήταν που ανακάλυψε τον Γιώργο Μαζωνάκη, αλλά και γιατί θεωρεί πως είναι μια αντιστάρ εποχή.

Ποιος σημερινός σταρ θα μπορούσατε να πείτε πως σας χρωστά την καριέρα του;

Ο Γιώργος Μαζωνάκης, ο οποίος έχει πει σε διάφορες συνεντεύξεις του πως «ο Νίκος Μουρατίδης με ανακάλυψε». Και αν δεν το πει εκείνος, το λέω εγώ! (Γελάει.) Τον γνώρισα καλοκαίρι του ’92 σε ένα σκυλάδικο στην Πάτρα, όπου με είχαν σύρει με το ζόρι. Είχε λυσσάξει ο Ασλάνης «πάμε στα μπουζούκια», με είχε ζαλίσει όλη τη νύχτα. Τότε εγώ ήμουν στη δισκογραφία και μόλις είχε αρχίσει το ελληνικό ρεπερτόριο να ξαναγεννιέται. Με Φοίβο, Γαρμπή, Σφακιανάκη κ.ο.κ. Βλέπω λοιπόν στην πίστα έναν πιτσιρικά σαν τσιλιβήθρα. Εν τω μεταξύ, είχα βαρεθεί να ακούω όλους αυτούς τους καινούριους –με κάτι φωνούλες τοσοδά μικρές, που ειδικά όταν έλεγαν λαϊκά ήταν να ξερνάς– και βγαίνει ο Μαζωνάκης και αρχίζει να τραγουδάει και μένω. «Α!» λέω «αυτός έχει φωνή και έχει και χρώμα». Όπως καταλαβαίνεις, μου την είχε στημένη ο Ασλάνης…

Και τι έγινε από εκεί και πέρα;

Γυρίζω στην εταιρεία μου, την Polygram, και τους λέω: «Βρήκαμε έναν μικρό στην Πάτρα, πάρτε τον, είναι καλός». Τον φέραμε λοιπόν στην Αθήνα, του κάναμε δίσκο και έτσι τον ανέλαβα και αρχίσαμε να χτίζουμε την καριέρα του. Ήμουν για δέκα χρόνια μάνατζέρ του. Και μόλις τον έκανα πρώτο όνομα και platinum artist έφυγα. Λέω «πάμε για τα επόμενα!». Σε όλη μου τη ζωή αυτό συνέβαινε. Δεν είχα τη νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου, ήθελα να δοκιμάζω συνεχώς νέα πράγματα. Να σκεφτείς ότι ήμουν διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων στη Minos EMI με έξι βοηθούς –τρεις στο ελληνικό και τρεις στο ξένο ρεπερτόριο– και τα παράτησα και έφυγα. Βαριόμουν εύκολα!

Από καλλιτέχνες που βοηθήσατε ακούσατε τη λέξη «ευχαριστώ»;

Δεν θυμάμαι αν άκουσα συγκεκριμένα τη λέξη, αλλά κάποιοι άνθρωποι με τη συμπεριφορά τους μου το έδειξαν, ναι. Δεν είναι και εύκολο στους καλλιτέχνες να λένε «ευχαριστώ». Είναι όλοι πολύ εγωκεντρικά και ανασφαλή άτομα. Άλλοι με τον τρόπο τους σου δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους και άλλοι την αγνωμοσύνη τους. Που είναι κι αυτό σύνηθες…

Τελικά τι κάνει κάποιον σταρ;

Ένα μεγάλο μέρος είναι το ταλέντο. Και μετά είναι η εργατικότητα. Να σ’ το πω και λίγο χαριτωμένα; «Πουτανιά, τσαχπινιά και ξυράφι μυαλό». Αυτό κάνει έναν σταρ. Δεν μπορείς να ‘σαι βαρετός, δεν μπορείς να ‘σαι άτολμος, δεν μπορείς να αντιγράφεις αυτά που κάνουν οι άλλοι. Ας πούμε, θυμάμαι τον Μαζωνάκη. Είχαμε πάει κάπου για ψώνια και τότε ήταν της μόδας τα παντελόνια με τις εξωτερικές τσέπες. Του λέω «πάρε και ένα τέτοιο» και μου απαντά: «Αυτό το έχουν βάλει όλοι, εγώ δεν θα το βάλω ποτέ». Και άλλη μια ιστορία, πάλι με τον Μαζωνάκη, που μου διηγήθηκε αρχές της γνωριμίας μας και έπαιξε καθοριστικό ρόλο μέσα μου. Ήταν 15 χρόνων –μαθητής σχολείου– και τα Σαββατοκύριακα τραγουδούσε σε μια χασαποταβέρνα. Πήγε λοιπόν μια φορά στο Rex να δει τη Μαρινέλλα στο καμαρίνι της και της είπε «xαίρω πολύ, συνάδελφος». Λέω «είπες, καλέ, στη Μαρινέλλα 15 χρόνων ότι είσαι συνάδελφος;». Τότε σκέφτηκα από μέσα μου «αυτός θα γίνει!».

Για ποιον άλλο έχετε πει αυτή την ατάκα; Όταν είχαν πρωτοφέρει στη δισκογραφική που εργαζόμουν τότε τον Σάκη Ρουβά, του πρότεινα να πάμε μαζί σε μια συναυλία. Νομίζω ότι ήταν του Τζο Κόκερ στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Άγνωστος τελείως τότε ο Ρουβάς και έβλεπα καθώς προχωρούσαμε στο γήπεδο τον κόσμο να γυρίζει το βλέμμα του και να τον κοιτάζει. Και είπα από μέσα μου «α, εδώ έχουμε αστέρι».

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση που κάνετε σε ανερχόμενους καλλιτέχνες γνωρίζοντάς τους για πρώτη φορά;

Η αλήθεια είναι πως πάντα στις αρχές ανακρίνω τους καινούριους για να δω τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Συνήθως ρωτάω «τι καριέρα θέλεις να κάνεις;» και περιμένω να δω αν θα μου πουν «Φρανκ Σινάτρα ή Τόλη Βοσκόπουλο» για να φάνε τα φάπες τους αν πουν τον πρώτο.

Πιστεύετε πως η σημερινή εποχή ευνοεί την ύπαρξη σταρ;

Κατά τη γνώμη μου, ζούμε σε μια εντελώς αντιστάρ εποχή. Και είναι μεγάλη ηλιθιότητα με όλα αυτά που περνά ο πλανήτης να το παίζεις σταρ. Είναι γελοίο, αν μη τι άλλο. Επίσης, φθίνουν τα ταλέντα. Έχουν μικρύνει. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, στις μέρες μας αυτό αυτό που έκανε κάποτε η Μούσχουρη. Να φύγει μικρό κορίτσι –και υπέρβαρο– στο εξωτερικό και να σαρώσει. Ναι, η Μούσχουρη πήγε το 1962 στη Νέα Υόρκη –με τα αγγλικά της να είναι σε επίπεδο «good morning»– και βρήκε τον Κουίνσι Τζόουνς (σ.σ. βραβευμένο Αμερικανό παραγωγό) για να της κάνει δίσκο. Τον είχε δει σε μια συναυλία, είχαν πει ένα «γεια» και βάλθηκε να κάνει δίσκο μαζί του. Και την είχε έξι μήνες εκεί –μέχρι να τελειοποιήσει τα αγγλικά της και να πάρει μια «μυρωδιά» της πόλης– και της έκανε μια δισκάρα μετά. Ποιος το επιχειρεί σήμερα αυτό; Θέλει τόλμη!

Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»!