Κώστας Μπίγαλης: «Εγώ, ο Αντονι Χόπκινς και η Big Alice επιστροφή μου»

Ο Κώστας Μπίγαλης είναι αυτό που λέμε… μια κατηγορία μόνος του. Τραγουδοποιός, ερμηνευτής, ηθοποιός, με συνεργασίες από τον Μίμη Πλέσσα και τη Μαντώ μέχρι τον Νίκο Μαστοράκη και τον Αντονι Χόπκινς.

Στις εξομολογήσεις του στη σημερινή «Espresso» αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, πώς σχετίζεται το νέο γήπεδο της ΑΕΚ με την ενασχόλησή του με τα κοινά, ενώ ανακοινώνει ότι ο ίδιος και η Μαριάννα Ευστρατίου σχεδιάζουν να κάνουν μουσικό comeback ως Big Alice.

Κάνοντας έναν γρήγορο απολογισμό στη χρονιά που πέρασε, τι θα λέγατε για τον κλάδο σας;

Ότι οι καλλιτέχνες λόγω της πανδημίας ήμασταν οι πρώτοι που σταματήσαμε και οι τελευταίοι που αρχίσαμε πάλι δουλειά. Τώρα βάλανε ξανά στοπ στη μουσική λόγω της Όμικρον. Είμαστε ο κλάδος που έχει πληγεί περισσότερο, αφού είναι έτσι η φύση της δουλειάς μας. Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης και να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.

Ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο, ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις που έχετε από τα παιδικά σας χρόνια;

Θυμάμαι το παιχνίδι στη γειτονιά μου, στη Νέα Χαλκηδόνα. Εκεί ζω και τώρα, στο πατρικό μου σπίτι. Ημουν πολύ ζωηρό παιδί και είχα πολλά ατυχήματα, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρώ συχνά τους γονείς μου, ειδικά τη μητέρα μου, που μου είχε και αδυναμία. Με είχε πάει 13 φορές στο Πρώτων Βοηθειών. Δεν είχα πάθει ποτέ κάτι πολύ σοβαρό βέβαια, αλλά την ανησυχούσα κάθε φορά.

Ενώ ξεκινήσατε την καλλιτεχνική πορεία σας ως μουσικός και τραγουδιστής, υπογράφοντας συμβόλαιο με την EMI, γρήγορα βρεθήκατε στο θέατρο, όπου συνεργαστήκαμε με τον Μίμη Πλέσσα. Ηταν κάτι που θέλατε ή προέκυψε;

Η εταιρία μου με έφερε σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος συνέθεσε τότε ένα μουσικό έργο, την «Ουτοπία», σε στίχους του Κώστα Βίρβου, το οποίο όμως έμεινε στην ηχογράφηση και δεν μεταφέρθηκε στο σανίδι. Με τον Πλέσσα πάντως συνεργαστήκαμε στο θέατρο το 1979, στην ελληνική βερσιόν της ροκ όπερας «Jesus Christ Superstar», σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Δημήτρη Μαλαβέτα, όπου υποδύθηκα τον αρχιερέα Αννα. Ο Μαλαβέτας ήταν εκείνος που επέμεινε να κάνω θεατρικές σπουδές. Πήρε μάλιστα ο ίδιος τηλέφωνο τον τότε διευθυντή της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γιώργο Θεοδοσιάδη και με έστειλε με το ζόρι σχεδόν.

Το 1979 βραβευτήκατε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως συνθέτης και στιχουργός με το τραγούδι «Με μια κιθάρα». Λείπει, κατά τη γνώμη σας, μια αντίστοιχη διοργάνωση σήμερα;

Θεωρώ πως ναι, γιατί το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είχε μια αίγλη. Εβγαιναν καλλιτέχνες από εκεί και πολλά τραγούδια γίνονταν επιτυχίες. Σήμερα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, μόνο αυτά τα σόου στην τηλεόραση. Εγώ έχω πάει δύο φορές στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μία το 1976 ως τραγουδιστής, ντουέτο με τη Μαριάννα Σάκαρη, και το 1979 πήρα το βραβείο αυτό ως δημιουργός με ερμηνευτή του τραγουδιού τον Γιάννη Δημητρά.

Στο εντυπωσιακό βιογραφικό σας υπάρχει και μια συνεργασία με τον Αντονι Χόπκινς στη διεθνή παραγωγή της Universal «Πράξεις των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου». Τι θυμάστε από τότε;

Ήμουν μαθητής στη δραματική σχολή και ήρθε εκεί το ελληνικό γραφείο παραγωγής, καθώς, σύμφωνα με τον κανονισμό, έπρεπε να συμμετέχουν σε αυτή και Έλληνες, μια και το μεγαλύτερο μέρος της γυρίστηκε στη χώρα μας. Ήταν μια μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων, με πρωταγωνιστή στον ρόλο του Απόστολου Παύλου τον Άντονι Χόπκινς, ο οποίος ήταν ήδη μεγάλος ηθοποιός, αλλά δεν είχε «ανακαλυφθεί» ακόμη από το Χόλυγουντ. Εμένα με επέλεξαν από οντισιόν και έτυχε να παίζω για μερικά δευτερόλεπτα στη σκηνή του λιθοβολισμού του αγίου Στεφάνου, στην οποία ήταν και ο Χόπκινς.

Το 1984 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Big Alice» και το τραγούδι σας «I miss you» έγινε τεράστια επιτυχία στην Ελλάδα και σε 18 άλλες χώρες. Τι είναι για εσάς το συγκεκριμένο κομμάτι;

Είναι ένα τραγούδι κομβικό για την πορεία μου, γιατί πρόκειται στην ουσία για την πρώτη τεράστια επιτυχία μου. Γίνεται πανικός όταν το λέω live ακόμη και σήμερα, έπειτα από 37 χρόνια. Το brand «Big Alice» (η «χοντρή Αλίκη») ήταν ένα εύρημα του Νίκου Μαστοράκη βασισμένο στο επώνυμό μου. Ο Μαστοράκης έκανε τότε σε μένα και στη Μαριάννα Ευστρατίου, που ήταν το άλλο μέλος των Big Alice, δύο βιντεοκλίπ. Στο εξώφυλλο του άλμπουμ υπάρχει το κόμικ μιας ευτραφούς ξανθιάς φιγούρας που ανεβαίνει τη σκάλα. Να σας δώσω και μια είδηση: συζητάμε τώρα με τη Μαριάννα Ευστρατίου το ενδεχόμενο να κάνουμε comeback ως Big Alice. Το σχεδιάζουμε δηλαδή, διότι έχουμε πολλά σημάδια από fans που θα ήθελαν μια καινούργια δουλειά των Big Alice.

Από τα ελληνικά χρυσά και πλατινένια άλμπουμ σας ποιο ξεχωρίζετε; «Με τον ήλιο στους Ιχθείς», «Του Αιγαίου τα blues», «Μικρή μου μέλισσα»;

Πρόκειται για τα τρία άλμπουμ που με καθόρισαν ως καλλιτέχνη στο ελληνικό ρεπερτόριο. Από αυτά όμως δεν ξεχώρισαν μόνο τα τραγούδια «Ρίνα Κατερίνα», «Του Αιγαίου τα blues» και «Μικρή μου μέλισσα», τα οποία έγιναν διαχρονικές επιτυχίες, αλλά και πολλά ακόμη. Ηταν συνολικά επιτυχημένοι αυτοί οι δίσκοι και δημιούργησαν μια ισχυρή βάση θαυμαστών που με ακολουθούν σήμερα και τους οφείλω τα πάντα.

Ποια είναι η πιο ακραία μορφή θαυμασμού που έχετε δεχτεί;

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, που υπάρχει μια αναβίωση των 80s και 90s, ορισμένες εκδηλώσεις θαυμασμού σε χώρους όπου έχω τραγουδήσει δεν τις είχα ούτε εκείνες τις δεκαετίες. Στη Θεσσαλονίκη, ας πούμε, με σήκωσαν στα χέρια και με περιέφεραν. Και στην Αθήνα, όμως, σε ένα μαγαζί όπου είχαν έρθει κάτι φίλαθλοι της ομάδας μου -είμαι ΑΕΚ λόγω και προσφυγικής καταγωγής- με είχαν σηκώσει πάλι στα χέρια τους και με ανεβοκατέβαζαν στον ρυθμό του «Αιγαίου τα blues».

Κεφάλαιο Eurovision. Πώς ήταν ως εμπειρία η συμμετοχή σας στον διαγωνισμό με το τραγούδι «Τρεχαντήρι» και το συγκρότημα Sea Lovers το μακρινό 1994;

Τότε ακόμη η Eurovision ήταν μια ενδιαφέρουσα διοργάνωση με live ορχήστρα, όχι ένα πράγμα στημένο με μουσική playback, στηριγμένο ολότελα στο οπτικό κομμάτι. Η ουσία τότε ήταν το τραγούδι, όχι το σόου. Εκτός από το 1994, πήρα μέρος και το 1996, ως συνθέτης όμως, σε στίχους της Ηρώς Τριγώνη, με ερμηνεύτρια τη Μαριάννα Ευστρατίου στο τραγούδι «Εμείς φοράμε τον χειμώνα ανοιξιάτικα».

Έχετε δύο εγγόνια από την κόρη σας. Ακολουθεί κάποιο τα καλλιτεχνικά σας βήματα;

Η εγγονή μου η Ζωίτσα, η οποία είναι 13 ετών, έχει ταλέντο στα εικαστικά, ζωγραφίζει καλά και οδεύουμε προς τη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο μεγάλος εγγονός μου, ο Νίκος, είναι επιστήμονας, πάει για Πολυτεχνείο.

Σχετικά πρόσφατα ο δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας Γιάννης Βούρος σας όρισε αντιδήμαρχο Πρασίνου και Άλσους του δήμου. Πώς κυλά η ενασχόλησή σας με τα κοινά από αυτό το πόστο;

Ασχολήθηκα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση τυχαία, περισσότερο για να βοηθήσω σε σχέση με το γήπεδο της ΑΕΚ. Μου το ζήτησαν κι επειδή έχω μια συναισθηματική σχέση με την ομάδα και λόγω του προέδρου της, του Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος έκανε μια μεγάλη προσπάθεια, δέχτηκα. Όλοι οι αεκτζήδες χρωστάμε το νέο, καταπληκτικό γήπεδο της ΑΕΚ που θα εγκαινιαστεί τώρα στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Δεν θα γινόταν τίποτα χωρίς αυτόν. Έτσι βρέθηκα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, για να συμβάλω σε αυτόν τον σκοπό και να βοηθήσω τον Γιάννη Βούρο, με τον οποίο είμαστε φίλοι από παιδιά. Με περίμενε όμως μια μεγάλη έκπληξη, αφού οι συνδημότες μου με τίμησαν βγάζοντάς με πρώτο σε ψήφους στη Νέα Χαλκηδόνα. Επί δύο χρόνια ήμουν απλός δημοτικός σύμβουλος με δική μου επιλογή και, όταν πριν από περίπου δύο μήνες, ο αντιδήμαρχος Πρασίνου παραιτήθηκε αιφνιδίως, έμεινε η θέση κενή και με παρακάλεσε ο δήμαρχος να πάρω τη θέση του, κάτι που δέχτηκα για να βοηθάω τους συνδημότες μου.

Μόλις ανοίξει πάλι η μουσική στα νυχτερινά μαγαζιά, θα σας δούμε επί σκηνής στη Σφίγγα με το «Μεγαλύτερο party», το πολύ επιτυχημένο live πρόγραμμα που κάνετε με την Πωλίνα και τη Μαντώ. Κρατάει χρόνια αυτή η συνεργασία… Είναι θέμα χημείας στη σκηνή ή και φιλίας στη ζωή;

Ναι, είμαστε φίλοι. Βοηθάμε ο ένας τον άλλον, δεν υπάρχει ίχνος ανταγωνισμού μεταξύ μας. Εχουμε μια καταπληκτική συνεργασία εγώ με τα κορίτσια και τον Δάκη, ο οποίος είναι επίσης στην ομάδα μας, απλά απέχει τώρα για προσωπικούς λόγους, αλλά και με τη Σοφία Αρβανίτη, που συμμετέχει επίσης σε κάποιους χώρους που επιτρέπουν τη φιλοξενία του μεγάλου σχήματος του «Party». Είναι ένα σχήμα καταπληκτικό, ένα πρόγραμμα φοβερό, που έχει το ένα σουξέ μετά το άλλο. Ο κόσμος που έρχεται είναι «καταδικασμένος» να περάσει τέλεια.

Πηγή: espressonews.gr